ایده و تاریخ ابداع ویلا

ویلا در تاریخ معماری غربی جایگاهی مرکزی دارد. در شبه جزیره ایتالیا در دوران باستان ، و دوباره در دوران رنسانس ، ایده خانه ای که دور از شهر در یک محیط طبیعی ساخته شده است، ذهن حامیان و معماران ثروتمند را به خود مشغول کرد. در حالی که شکل این سازه‌ها در طول زمان تغییر کرد و مکان آنها به خانه‌های حومه‌ای یا حتی شهری در محیط‌های باغ منتقل شد، کلیت طراحی، بیانی معماری از یک محیط ایده‌آل برای فعالیت‌های خانواده ها و نقل مکان به یک خلوت خانگی از شهر باقی ماند. پس از رنسانس، ویلا فراتر از بافت ایتالیایی ظاهر می شود به عنوان یک فرم معماری که در سراسر اروپای غربی و در سایر نقاط جهان تحت تأثیر فرهنگ اروپایی احیا و دوباره تجسم شده است.

توصیف ویلا در ادبیات

اصطلاح ویلا به انواع مختلفی از ساختارها اشاره می کند که دارای محیطی طبیعی یا هدف کشاورزی هستند. در معماری یک ویلا ممکن است فضاهایی اختصاص داده شده به کشاورزی، که به عنوان ویلا روستیکا (villa rustica) نامیده می‌شود و همچنین محله‌هایی صرفاً برای زندگی یا ویلای شهری باشد. بنابراین، ویلا به‌عنوان برچسب یا هویتی شناخته می‌شود که چندین بخش متمایز را به تصویر می‌کشد، گاهی اوقات مرتبط یا وابسته به یکدیگر و در موارد دیگر از یک مجموعه معماری بزرگ‌تر جدا شده‌اند.  اصطلاح ویلا به جای تجسم یک فرم بتن، تحرک را به عنوان کاربرد یک ایده در معماری نشان می دهد. به جای تصویری ثابت، یک محیط معماری است که تجسم ایده آل زندگی (villeggiatura) است.

شکل و سازماندهی معماری ویلا از توصیفات ادبی ارائه شده توسط نویسندگان روم باستان هویداست، به ویژه، نوشته‌های کلوملا (4-70 پس از میلاد ) درDe re rustica  و کاتو (234-149 قبل از میلاد ) در De agricultura ویژگی‌های ویلاها را در منطقه کامپاگنا توضیح می‌دهند. منطقه ای کم ارتفاع در اطراف رم. در میان نوشته‌های باستانی رایج، ویلا از قدرت‌های ترمیم‌کننده محیط طبیعی یا اوتیوم در تقابل با افراط در زندگی شهری یا مذاکره برخوردار است. هوراس (65 تا 8 قبل از میلاد) در شعر خود فضایل و لذت های ساده زندگی ویلایی در دوران باستان را ستوده است.

با این حال، پلینی جوان (حدود 61-112)، در نامه‌های خود (نامه به گالوس و نامه به آپولیناریس)، بر معماران نسل های بعد برای خلق زیبایی‌های ویلاهای زیبای لورانتین و توسکانی تاثیر گذار بود. توصیفات او تصاویری از ظاهر کلی ویلاها ساخت و ویژگی های معماری داخلی و خارجی در هم تنیده را آشکار کرد. خلوتگاه‌های پلینی در محوطه به باغ‌های پلکانی منتهی می شد و از طریق ستون‌هایی به محیط طبیعی باز می‌شد که جایگزین دیوارهای محصور سخت شد. این نوع از توصیفات از محیط زندگی، شعر، هنر و نامه ها در فضایی پدید آمد که آشکارا با تجربه زندگی شهری در رم متفاوت بود. با تکیه بر بازسازی های اولیه توسط وینچنزو اسکاموزی (1548-1616)، معماران بعدی به توصیفات پلینی روی آوردند تا فضاها و تجربه ویلای باستانی را تصویر سازند.

ویلای بازسازی شده: مطالعات باستان شناسی در ایتالیای رنسانس

معماری و عناصر منظر توصیف شده توسط پلینی جوان به عنوان بخشی از سنت رومی ویلای آدریانا ماندگار شد. این ویلا که در ابتدا توسط امپراتور هادریان در قرن اول پس از میلاد (120 تا 130 میلادی) ساخته شد، در مساحتی بیش از 300 هکتار به‌عنوان یک ملک ویلایی که فعالیت های امپراتوری (نگوتیوم) و اوقات فراغت درباری (اوتیوم) را در خود جای می داد، گسترش یافت. این محوطه باستانی وسیع که در قرن پانزدهم خراب شده بود و معماران زیادی از جمله فرانچسکو دی جورجیو مارتینی (1439-1501)، آندره آ پالادیو (1508-1580)، و پیرو لیگوریو (حدود 1512/13-1583) بازیابی شدند.

اختراع ویلا: رنسانس رم و فلورانس

عظمت املاک ویلایی روم باستان نه تنها به توضیحات مکتوب هویدا بود، که کشفیات باستان شناسی نقاشی های دیوار خرابه های به جای مانده از آثار نقاش_ معمار رافائل (1483-1520) به همراه جزئیات تزئینات بسیار گچبری ویلای ماداما در رم (شروع 1517) راهی برای شناخت بهتر فضاهای موجود بود. گروتسک های نقش برجسته نقاشی شده و حجاری شده روایت هایی از نویسندگان باستانی را به تصویر می کشند و از نمونه های عتیقه ویلا آدریانا و Domus Aurea پیروی می کنند. به طور مشابه، برای پاپ ژولیوس سوم، چندین معمار  از جمله جاکومو باروزی دا ویگنولا (1507-1573)، بارتولومئو آماناتی (1511-1592)، و جورجیو وازاری (1511-1574) – سطوح پرآذینی را در داخل حیاط و گرو ایجاد کردند.

باروزی دا ویگنولا با الهام از پیشینه باستانی، یک ساختار مستحکم پنج ضلعی بزرگ را در طراحی خود برای ویلا فارنزه (شروع 1556) اقتباس کرد، که مفاهیم باغ و ویلا رومی را در یک فرم ابداع شده با حیاط مدور ادغام کرد. در اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم، زمانی که نخبگان رومی به دنبال ساختن اقامتگاه های روستایی بودند، معماران دیگر آغاز به معماری تخصصی ویلا با افزایش عرض جغرافیایی از نمونه های تاریخی کردند. با ترکیب ماهرانه اصول فرم کلاسیک با ایده های باروک در مورد وحدت، عظمت و منظر، طرح های آنها معماری فضای داخلی و معماری منظر را در یک کل یکپارچه کرد.

نماهای تزئینی زیبا، دروازه‌های ورودی استادانه، و باغ‌ها، مملو از نمایش‌های آب خارق‌العاده و مجسمه‌های عتیقه صحنه را برای نمایش های تئاتر بزرگ آن روزگار تشکیل داد. نمونه‌های قابل توجه عبارتند از باغ‌های ویلایی عظیم در تپه‌های Pincio و Gianiculum مرتبط با خانواده‌های قدرتمند رم مانند ویلا پینسیان، ویلا مدیچی و ویلا دوریا پامفیلج در Gianiculum. املاکی به همان اندازه وسیع در تپه‌های آلبان خارج از رم در فراسکاتی ساخته شد، از جمله ویلا آلدوبراندینی (1598-1603) و ویلا موندراگون (1573-1577). در طول قرن شانزدهم در فلورانس و اطراف آن، خانواده مدیچی مجموعه‌ای از ویلاهای ادغام شده با محیط باغ را توسعه دادند، مانند ویلا مدیچی در فیزوله (1458–1461)، پارک ویلایی ابداعی در پراتولینو (ویلای دمیدوف) و ویلای جذاب لا پترایا با حصار مرکزی آن مشرف به دره رودخانه آرنو.

تصویر ویلا: ونتو گونه‌ای

نتیجه تصویر ایده‌آل ویلای رومی که در قرن شانزدهم و هفدهم در سرزمین اصلی یا Terra firma جمهوری ونیزی ساخته شد، افزابش ارزش املاک خانواده‌های ثروتمند بود. طرح‌های ویلا در ونتو برگرفته از ایده‌های رنسانس که توسط اندیشمندان اومانیست ترویج شده بود الهام گرفت.  برجسته‌ترین معمار اومانیست ونیزی که مدعی میراث روم باستان بود، آندره‌آ پالادیو بود که سنت باستانی عمل خود را در (چهار کتاب معماری 1570) ترویج کرد.

پالادیو بر فرمول ویلای ایده آل به عنوان یک سبک تسلط داشت. او درک انسان گرایانه از اوتیوم را با مجموعه ای تکرار شونده از قوانین معماری که با تفسیر مجدد او از اصول تناسب از پیشینه روم باستان اداره می شد، در یک روش طراحی طراحی کرد. به طور معمول با نقشه های متقارن سازماندهی شده و فضای جلوی معبد عتیقه را به عنوان رواق در خود جای داده است، نمونه های قابل توجهی از طرح های ویلاهای پالادیو شامل ویلا باربارو در مازر (58-1557) و ویلا آلمریکو، در نزدیکی ویچنزا است. این دو ساختمان توانایی معمار را در طراحی طیف گسترده ای از فرم های ویلا با اشکال مستطیلی گسترده و فرم های بلوک مربعی نشان می دهد. در ویلا باربارو، دیوارهای ساده تبدیل به یک ایوان می‌شوند، یک نمایش نقاشی شده که محیط طبیعی را به سالن مرکزی یا سالا می‌کشد، با تصاویر تمثیلی از فصول و صحنه‌هایی از زندگی ویلایی معاصر که در سال 1561 توسط پائولو ورونزه (1588-1528) اجرا شد. در طرح پالادیو برای ویلا آلمریکو، چهار رواق یکسان با پیشانی معبد و پلکان های عریض برآمده به صورت متقارن بر روی محورهای عمود بر یک سالای مدور در مرکز ساختمان قرار گرفته اند. ویلا به نحو مطلوبی بر روی یک تپه قرار گرفته است و چشم انداز را با دید خود در سراسر مزارع کنترل می کند. ابداع پالادیو ترکیب غیرمعمول فرم‌ها را در ویلا آدریانا به یاد می‌آورد، زیرا او تاج ساختمان را با گنبدی می‌پوشاند و ساختار را با هویت جایگزین آن، ویلا روتوندا، که نمونه رومی باستان پانتئون را می‌شناسد، سرمایه‌گذاری می‌کند.

دگرگونی ویلا در فراسوی ایتالیا

رساله پالادیو که در قرن هفدهم و هجدهم ترجمه و بازنشر شد، نفوذ زیادی فراتر از ایتالیا داشت. در بسیاری از کشورها ایده آل ویلا تا اواخر قرن هجدهم مترادف با ابداعات پالادیو شد. معماری ویلا، در مواقعی که با سنت‌های ساختمانی محلی آمیخته شده بود، در نهایت به محصولی تبدیل شد که از تفسیر دوران باستان ایجاد شد و با تصاویری از سبک نئوکلاسیک منتشر شد. ایده‌های پالادیو در طراحی ویلا که توسط اینیگو جونز (1573–1652) در اوایل قرن هفدهم در انگلستان به اوج رسید. معماری خانه های روستایی برای نزدیک به 200 سال. اولین طرح احیا شده از متن پالادیو احتمالاً خانه چیسویک لرد برلینگتون در نزدیکی لندن (29-1725) بود که بر اساس نقوش چوبی منتشر شده و مشاهدات مسافران از ویلای روتوندا بود.

در قاره اروپا و همچنین در سواحل دوردست، پالادیانیسم جایگزین سایر ایده های ویلای روم شد. در هلند، گونه‌شناسی طرح‌های ویلایی او بر کاخ ویلایی پیتر پست (1608-1669)، Huis ten Bosch، در نزدیکی لاهه (1645-1647) تأثیر گذاشت. در مستعمرات آمریکا، واژگان نئو-پالادی روی خانه و اقامتگاه توماس جفرسون در خارج از شارلوتسویل، ویرجینیا، به نام مونتیسلو (1796–1809) تأثیر گذاشت و از طراحی درایتون هال (حدود 1738–1738) خبر داد. در مرکز یک مزرعه برنج در سواحل رودخانه اشلی در نزدیکی چارلستون، کارولینای جنوبی ساخته شده است.

در طراحی‌های ویلاهای اروپایی، دکوراسیون داخلی بدون شبیه‌سازی پیشینه باستانی پدیدار شد، همانطور که در سنت ایتالیایی نقاشی‌های دیواری و گچ بری‌های برجسته مشاهده می‌شود. دو اتاق دوره ای در موزه متروپولیتن ترکیب پیچیده فزاینده سبک پالادی را در فضای داخلی کلاسیک انگلستان قرن هجدهم نشان می دهد. اتاق غذاخوری کرتلینگتون پارک (1742-1748) منابع مختلفی را در طراحی ترکیب می‌کند، از جمله نقوش پس از مدل‌های باستانی تزئینات معاصر پر رونق در دکوراسیون دیوار، و الگوی پالادیای قرن هفدهم در سقف پس از طراحی مشابه اینیگو جونز، شکوفا می شود. در مقایسه، اتاق ناهارخوری نئوکلاسیک باشکوه از خانه لنزدان (1766-1769)، طراحی شده توسط رابرت آدام (1728-1792)، ممکن است شباهت های بیشتری با فضای داخلی ایده آل پس از پالادیو داشته باشد. تزئینات صحیح باستان شناسی تالار، به ویژه طاقچه ها با مجسمه های عتیقه، شبیه طرح منتشر شده برای تالار کورنتی از صفحات نسخه انگلیسی رساله پالادیو (1715) اثر جاکومو لئونی است.