مروری بر معماری مدرن اسپانیایی

گستره زمانی و جغرافیایی شبه جزیره اسپانیا و تاریخ مرتبط با آن باعث شده است که معماری آن از تأثیرات و جلوه های فراوانی برخوردار باشد. در سرتاسر این قلمرو آثاری از فرم‌های معماری قابل مقایسه با نمونه‌های دیگر فرهنگ‌های مدیترانه‌ای و مشابه فرهنگ‌های شمال اروپا، قبل از آن‌هایی که توسط منابع رومی مستند شده‌اند، وجود دارد. اما توسعه واقعی با ورود این فرهنگ به وجود آمد که برخی از چشمگیرترین بناهای تاریخی خود را در هیسپانیا به جا گذاشت. حمله متعاقب مسلمانان که در سال 711 بعد از میلاد آغاز شد، باعث تحولی اساسی در هشت قرن بعد و منجر به پیشرفت‌های بزرگی در فرهنگ، از جمله معماری شد.

این همه تبادل و همزیستی فرهنگی منجر به مجموعه ای از بیانات هنری و معماری شده است که اسپانیا را در جایگاه ویژه طراحی قرار داده است. در این سرزمین از یک سو معماری کلاسیک، مانند La Alhambra de Granada و کانال آب شهر سگویا، گیرالدا سویل یا کلیسای جامع سانتیاگو و از سوی دیگر مدرن ترین سبک های معماری.

قرن بیستم مدرنیسم را به ارمغان آورد، که بارسلونا در کانون آن قرار داشت. از این رو این گفتار را از اینجا آغاز می کنیم. مشهورترین معمار در این صحنه آنتونی گائودی بود که مدعی سبک و فرم های خاص خود بود که جریان های سنتی را با جریان های مدرن تر ترکیب می کرد.

ساگرادا فامیلیا (بارسلونا)

ساخت آن در سال 1882 با سبک مشخص نئوگوتیک آغاز شد. یک سال بعد این پروژه به گائودی محول شد و گائودی در طراحی آن به طور کامل تجدید نظر کرد. گائودی معبدی استثنایی و مبتکرانه را طراحی کرد که قرار بود از 18 برج تشکیل شود، اگرچه در نهایت او فقط در زمان ساخت یکی از آنها را قبل از زنده بود. این معمار در سال 1926 درگذشت و پروژه ای  که در سال های آخر عمر به خود اختصاص داده بود را ناتمام گذاشت، اما به لطف نقشه هایی که حفظ شد، به لطف کار هنرمندان دیگر و پول به دست آمده از کمک ها و بازدیدها، رویای او ذره ذره به واقعیت تبدیل می شود.

اگرچه این پروژه هنوز به پایان نرسیده است، اما ساگرادا فامیلیا معبدی چشمگیر و پر از نمادهای مذهبی است. تاریخ تکمیل کامل آن همچنان بسیار دور است، اما به نمادی برای شهر بارسلونا تبدیل شده است.

Torre Agbar یا  Torre Glòriesبارسلونا

بنایی طراحی شده توسط ژان نوول  Jean Nouvel که امروزه به نام Torre Glòries شناخته می شود، واقع درAvenida Diagonal  است. به گفته نول، طراحی و ساخت این اثر به شدت تحت تأثیر برخی از نمادین ترین نمادها قرار گرفته است. فرهنگ کاتالونیا از یک سو، او از کار معمار کاتالانی آنتونی گائودی الهام گرفت و برج های ناقوس ساگرادا فامیلیا را به عنوان مرجع در نظر گرفت و قسمت شمالی برج با هدف دستیابی به یک پانوراما طراحی شد. در نمای معبد علاوه بر این، از قله های شاخص کوه مونتسرات الهام گرفته شده است، که برای کاتالونیا اهمیت زیادی دارد تا معبدی باشد به عنوان پناهگاه انسان.

نوول توضیح داد که برج آگبار از مفهوم کلاسیک آمریکایی که آسمان‌خراش‌ها باید شکل‌های موازی داشته باشند، اجتناب کرده است. قصد معمار این بوده است که آن را به شکلی خاص از زمین بیرون بیاورد، بنابراین به عنوان برجی اختصاص یافته به دفتر مرکزی یک شرکت مرتبط با خدمات آب، به استعاره آبفشانی که از اعماق دریا جوانه می‌زند تکیه کرد.

شهر هنرها و علوم (والنسیا)

در سال 1989، طرح آنچه به عنوان موزه مرجع و شهر علوم مرجع برای پایتخت جامعه والنسیا پیشنهاد شده بود، آغاز شد. این مجموعه در حال حاضر از سازه های مختلفی تشکیل شده است که توسط سانتیاگو کالاتراوا طراحی شده اند و تصویری آوانگارد ارائه می دهند که ما را به قرن بیست و یکم می برد. Hemisfèric  فیلم های سینمایی Imax از آخرین نسل، افلاک نما و نمایش لیزری ابتکاری را ارائه می دهد.
موزه علوم ساختمانی مکانی دیدنی است و در آن نقوش و نمایشگاه های علمی تعاملی قرار دارد که بازدیدکننده می تواند همه چیز را لمس کند و قهرمان آزمایش های کنجکاوانه اش شود.Oceanogràfic  تمام اکوسیستم های جهان را با تمام ساکنان، حیوانات و گیاهان آنها گرد هم می آورد. بهترین اجراهای اپرا، کنسرت‌ها و نمایش‌های صحنه در سالن‌هایی که Palau de les Arts را در خود جای داده‌اند، با شکل بیضی و طراحی غول‌پیکر آن، در نظر گرفته می‌شوند. در نهایت، آگورا ساختمانی است که به عنوان فضایی چند منظوره با تطبیق پذیری زیاد، برای میزبانی رویدادهایی با طبیعت متنوع در نظر گرفته شده است.

برج  PWCمادرید

یکی از عناصر شهری که ما معمولاً آن را با معماری معاصر مرتبط می‌کنیم، آسمان‌خراش‌ها هستند. در مادرید برج های بلند کم نیست و یکی از آنها برج PWC است که توسط معماران کارلوس روبیو کارواخال و انریکه آلوارز-والتر هال طراحی شده است. این آسمان خراش به دلیل داشتن 236 متر ارتفاع، سومین آسمان خراش بلند اسپانیا و هفتمین در اتحادیه اروپا است. شکل آن تقریباً مانند یک مثلث متساوی الاضلاع با اضلاع منحنی است و پنجره ها آرایش مشخصی دارند که آیرودینامیک عالی را ارائه می دهد.

کاخ کنگره آراگون (زاراگوزا)

نمایشگاه های جهانی یکی از رویدادهایی است که معماری شهرهای میزبان را نمایش می دهد. در سال 2008 در ساراگوسا این امر بهانه ای برای ساخت این ساختمان بزرگ بود. Fuensanta Nieto و Enrique Sobejano، از استودیو Nieto Sobejano، آن را طراحی کردند که ارتباط زیادی با نور طبیعی دارد: یک سقف سینوسی با نورگیرهای متعدد اجازه می دهد تا اشعه های خورشیدی به اتاق های داخلی بتابد. دیوارهای نیمه شفاف نماها به طور متناوب جبهه های لعابدار و مشبک های فلزی را تغییر می دهند.

بیلبائو آرنا (بیلبائو)

همانطور که در مورد قبلی دیدیم، معماری معاصر برای همه نوع ساختمان ها و نیازها قابل اجرا است و استادیوم ها و ساختمان های ورزشی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. توسط استودیو ACXT-Idom طراحی شده است و به آن شکل درختی می دهد، با ستون های درختکاری که ساختار را نگه می دارد. نما از ورق های فولادی لاکی در رنگ های متنوع تشکیل شده است. همه اینها به این معنی است که علیرغم نزدیکی آن به پارک میریبیلا، هیچ تاثیر منفی روی مناظر وجود ندارد.

چتر متروپل (سویل)

این معمار آلمانی یورگن مایر بود که چتر متروپل یا “Las Setas de la Encarnación” را طراحی کرد، به گونه ای که برخی آن را به دلیل شکل خاص آن می شناسند. با کمی بیش از یک یورو می‌توان از مسیری که از درون این شاهکار می‌گذرد بالا بروید و به چشم‌انداز 360 درجه از شهر سویا برسید. جواهری معتبر برای عکاسان و راهی جدید برای شناخت سویا.

موزه گوگنهایم (بیلبائو)

از سال 1997، گوگنهایم بیلبائو (کشور باسک)، طراحی شده توسط فرانک گری، همراه با سگ غول پیکر و عنکبوت خود از بیرون، نماد بزرگ مدرنیته و هنر شهر است. متعلق به بنیاد گوگنهایم است و بازدیدکنندگان را هم در داخل و هم در خارج غافلگیر می کند. در داخل آن آثار مشهور هنر معاصر قرار دارد.

مرکز فرهنگی بین المللی Oscar Niemeyer (Avilés)

توسط معماری به همین نام طراحی شده و در منطقه آستوریاس واقع شده است. این یکی از آخرین آثار معمار برزیلی است که در دسامبر 2012 در 104 سالگی درگذشت. او هیچ هزینه ای برای این پروژه نگرفت، آن را در سال 2007 به مناسبت جشن بیست و پنجمین سالگرد جوایز شاهزاده آستوریاس اهدا کرد.

T4 از باراخاس (مادرید)

نمونه دیگری از معماری به کار رفته در ساختمان های خدمات عمومی ترمینال T4 در فرودگاه بین المللی باراخاس در مادرید است که در سال 2006 افتتاح شد که یکی از آوانگاردترین ترمینال های فرودگاهی در جهان است. در دسترس و کاربردی بودن، علائم و پست های اطلاعاتی پیوسته، این ترمینال را علیرغم وسعت بسیار زیاد، مکانی آسان برای یافتن ورودی های مسیر سوار شدن به هواپیما می کند. ترمینال T4 در فرودگاه باراخاس توسط معمار انگلیسی-ایتالیایی ریچارد راجرز طراحی شده است.