درخت توسکای ییلاقی با نام علمی Alnus subcordata، معروف به «توسکای قفقازی»، یکی از گونه‌های بومی و باارزش جنگل‌های هیرکانی ایران است. این درخت با برگ‌های پهن، قلبی شکل و براق خود، ظاهری کاملاً متفاوت از سایر درختان خانواده توسکا دارد. مانند همه توسکاها، این گونه نیز دارای یک ویژگی فوق‌العاده است: توانایی تثبیت نیتروژن هوا. باکتری‌های همزیست در گرهک‌های ریشه آن، نیتروژن هوا را به شکل قابل جذب برای گیاه تبدیل می‌کنند و خاک فقیر را غنی می‌سازند. به همین دلیل، توسکای قفقازی یک «گونه پیشگام» و مهندس اکوسیستم محسوب می‌شود که راه را برای رشد سایر گونه‌های گیاهی هموار می‌کند.

 اهمیت در احیای جنگل‌های شمال ایران
این درخت سریع‌الرشد، نقش حیاتی در تثبیت خاک و احیای جنگل‌های تخریب‌شده خطه شمال ایران ایفا می‌کند. به دلیل نیاز بالای آن به رطوبت، اغلب در حاشیه رودخانه‌ها، مانداب‌ها و دامنه‌های مرطوب می‌روید و با شبکه ریشه‌ای متراکم خود از فرسایش خاک جلوگیری می‌کند. چوب نارنجی-قهوه‌ای آن در برابر رطوبت مقاوم است. در طراحی منظر، کاربرد اصلی آن در پروژه‌های بزرگ اکولوژیک و حفاظتی است، نه در باغ‌های شهری خشک. حفظ و گسترش کشت این گونه بومی، گامی مهم در راستای حفاظت از تنوع زیستی و احیای جنگل‌های کهن هیرکانی به شمار می‌رود.