درخت فردوسی با نام علمی Erythrina crista-galli یکی از خیره‌کننده‌ترین گیاهان گلدار گرمسیری-معتدل است. جلوه اصلی این درختچه، گل‌آذین‌های بلند و مجلل آن است که از گل‌های قرمز-زرشکی مخملی و به شکل منحصربه‌فرد “تاج خروس” تشکیل شده‌اند. این گل‌ها که گاه تا نیم متر طول دارند، از اواخر بهار تا پاییز، طیف‌های نارنجی و قرمز آتشین را به نمایش می‌گذارند و یکی از بهترین جاذبه‌ها برای مرغ‌مگس‌خوارها و پروانه‌ها محسوب می‌شوند. با وجود خزان‌پذیری در زمستان، این گیاه در فصل رشد با شکوفه‌های پرشمار خود، تبدیل به یک مجسمه زنده و نقطه کانونی غیرقابل انکار در هر باغی می‌شود.

 کاربرد در باغ‌سازی و ملاحظات کشت در ایران 
این گیاه به عنوان یک نماد اگزوتیک و پرطرفدار در باغ‌های اروپایی شناخته می‌شود و در ایران نیز می‌تواند در مناطق با زمستان‌های ملایم (مانند حاشیه دریای خزر) یا با اندکی محافظت زمستانی (در تهران، اصفهان و شیراز) کشت شود. Erythrina crista-galli نیازمند مکانی کاملاً آفتابی و خاکی غنی با زهکشی عالی است، زیرا به غرقابی حساسیت شدیدی دارد. بهترین روش برای بهره‌مندی از زیبایی آن در مناطق سردتر، کاشت در گلدان‌های بزرگ است تا در زمستان به محیط محافظت‌شده منتقل شود. در طراحی منظر، این درختچه برای ایجاد کنتراست رنگی قوی در کنار گیاهان با برگ‌های نقره‌ای یا سبز تیره و نیز برای جلب توجه در مرکز دید یک فضای سبز، انتخابی ایده‌آل و دراماتیک است.