استفاده مجدد تطبیقی

اگرچه سلسله مراتب فضایی اولیه یک ساختمان همیشه توسط اولین معمار آن ایجاد می شود، این همانی فضای داخلی در نوسازی ها ممکن است وجود نداشته باشد و بنا به دلایل واضح، سازه های قدیمی اغلب توسط طراحان نسل های مختلف با توجه به نیازهای در حال تغییر جامعه با تکامل شهرهای ما اصلاح می شوند. این فرآیند اغلب ساختمان را به عنوان یک نتیجه دوباره معنا می کند و بر این مفهوم استوار است که ساختمان ها هرگز نمی توانند واقعاً کامل و غیرقابل تغییر باشند.

یک ساختمان تغییر یافته ممکن است در نمای بیرونی یکسان به نظر برسد، اما فضای داخلی آن ممکن است از نظر فضایی کاملاً متفاوت باشد. بنابراین معمار داخلی نه تنها باید نسبت به مکان ساختمان در بافت فیزیکی و سیاسی-اجتماعی آن، بلکه به الزامات زمانی تغییر مالکان و کاربران حساس باشد. به این معنا، اگر ساختمان دارای “اسکلت بندی خوب” باشد، ایده اصلی معماری اولیه مراتب فضایی داخلی برای آن سازه است، که پس از آن سایرین ملزم به دنبال کردن آن هستند.

شهرها اکنون مملو از چنین ساختمان‌هایی هستند، شاید بانک‌هایی که اکنون رستوران‌ هستند، شاید کارگاه های صنعتی که اکنون آپارتمان‌ هستند، یا حتی ایستگاه‌های راه‌آهن که به گالری‌های هنری تبدیل شده‌اند. در هر مورد، بقای حافظه جمعی شکل و شخصیت شهر (در محل هایی که دارای ارزش معماری است) به طور کلی مطلوب تر از ساخت یک ساختمان جدید در همان مکان است، اگرچه مسائل اقتصادی عاملی برای تخریب و ساخت ساختمانی جدید است. همچنین می توان حدس زد که ممکن است در سال های آینده فضاهای داخلی جدید بیشتری برای این سازه ها تعریف شود، اما برای هر تغییر، تخصص فنی و فناوری آن دوره تعیین می کند که ساختمان تا چه حد در چرخه عمر ساختمان تغییر می کند.